اشعار

ز آن تشتِ پُر ز لَختِ جگر در مقابلش            پیـدا بُود که زهـر چه کرده‌ست با دلش

مظلوم چون علی و به مظلومی‌اش گواه            آن پـاره‌هـایِ دل که بُـود در مـقـابـلـش

او حـاصـل نـبــوت و بــیـدادِ دشـمـنـان            از آب شعله‌خـیز، شرر زد به حاصلش

عُمْر حسن ز عُمْر علی سخت‌تر گذشت            تا آن که مرگ آمد و حل کرد مشکلش

از ورطه‌ای که بود کران تا کران، ملال            موجی زد و رسانْد شهـادت به ساحلش

هر مرد راست محرمِ دل، همسرش، ولی            غربت ببین که همسر او گـشته قـاتـلش

چشمش به لطف اوست "مؤید" که دم زند            گاه از مصائب وی و گاه از فـضائـلش

هزار حیف که خاموش شد صدای حسن            چه شد قرائت قرآن، چه شد دعای حسن؟

به غربتش چه بگویم، رسول اکرم گفت            که ماهیان همه گرینـد در عزای حسن

به حشر با گـل لبخنـد می‌شـود محشور            خوشا کسی که بگرید به غصه‌های حسن

گـمـان نبـود نمـک‌نـاشناس‌هـا بـه ستـم            کنند خـنجـر خود را فـرو به پای حسن

میان طشت، عیان شد ز پاره‌های جگر            که بود خـون جگر سال‌ها غذای حسن

تمام عمر دلش بود خون، نبود انصاف            که باز زهـر هـلاهل شود جزای حسن

هنـوز بـر بـدنش زخـم‌ تـیرهـا پیداست            هنوز شهـر مدینـه است کـربلای حسن

اگر چه از شرر زهر پاره شد جگرش            دگر نگشت بـریده، سر از قـفای حسن

کسی که فاطمه را کشت قاتل حسن است            به روز حشر شهادت دهد خدای حسن

غریبِ شهر مدینه، غریب رفت به خاک            غریب‌تر حرم و صحن با صفای حسن

نه مهـلـتی که توقـف کـنند در حـرمش            نه جـرأتی که بگـرید کسی برای حسن

از آن زمان که خدا خلق کرد «میثم» را            دل شـکـسـتـۀ او بــود آشـنـای حــسـن

از غـربت پـیـمـبر، داور به گریه افتاد            توحید روضه‌خوان شد، کوثر به گریه افتاد

از داغ زهرِ آن دو ملعـونه، جسم احمد‌‌‌            می‌سوخت آن چنان که، بستر به گریه افتاد

وقتی که بی حیا گفت: "إنّ الرَّجل، لَیَهجُر"            جبریل ناله سر داد، منبر به گریه افتاد

هم دخـتـر نـبـی بـود، هم مـادر پیـمـبر            بدجـور مـادرانـه، دخـتـر به گریه افتاد

یاد "حُسینُ مِنّی" با جدّ خویش می‌سوخت            آمد حـسـین، نـزدِ دلـبـر به گـریـه افتاد

تا حکم صبر را داد احمد به مرتضایش            خیره به همسرش شد، حیدر به گریه افتاد

در بین کوچه کـشتند، آقای ما حسن را            از بعد آن دوشنبه، مضطر به گریه افتاد

رفت و نـدیـد احـمـد، زهـرا مـیان آتش            آن قدر ناله سر داد، تا" در" به گریه افتاد

بعد از هجـوم دشمن، تا دید میخ در را            از غـربت امیرش، قـنـبر به گریه افتاد

روز دهـم شد و شـمر آمد میان مـقـتـل            آن قدر ضربه زد که خنجر به گریه افتاد

با قـد خـم رسـید و در بین قـتـلگـه دیـد            فرزند بی سرش را، مادر به گریه افتاد

جوری در آن هـیاهـو فریاد زد: "بُنیّ"            تا صبح روز محشر، نوکر به گریه افتاد

امـشب شبِ شـهـادت پیـغـمـبر خـداست            امشب تمام عرش سیه‌پوش این عزاست

جـن و مَلک بر آدمـیان نـوحه می‌کـنـند            گویا عـزای اشـرف سـلـطـان انـبـیاست

خیل رُسُل به مـاتم و جـبریل نوحـه‌گـر            فریادشان به ارض و سما، وا محمّداست

زهـرا و حـیدر و حَسـنـیـنـنـد غرق غم            زینب ز کودکی به غم و رنج مبتلاست

در کـُنج بـسـتر است و نگـاه مـبـارکش            گاهی به سوی فاطمه، گاهی به مرتضی ست

گاهی به دیدۀ نگران غرقِ در غم است            دلشوره‌اش شروع نخـستـینِ فـتنه‌هاست

مـزد رسـالت نـبـوی را چه خوش دهند            آن‌دم که پـارۀ تـن او بـین شـعـلـه‌هاست

در بـین آتش و در و دیـوار مانده است            زهـرا که پار‌ۀ تن و ناموس کـبـریاست

گویا به چشم دیده که از کـیـنه بـسـته‌اند            دستان مرتضی که شه مُلک لافـتی ست

چشمش گهی به سوی حسین است و گاه بر            رخسار پاک و دیدۀ گریان مجـتـبی ست

در تشت، دیده لـخـتۀ خـونِ جگـر بسی            کان آتشش ز اخگـر الماس ریـزه‌هاست

گریان‌تر آن دمی ست که بیند به گوشه‌ای            در بر گرفته زانوی غم، شاه کربلاست

یاد آرد آن دمی که حسینش به دوش او            بود و سرش به کرب و بلا از بدن جداست

یاد آرد آن دَمی که شود تشـنه لب شهید            پیکر به روی خاک و سرش روی نیزه‌هاست

ای مسلمین! نبی ز جهـان می‌رود ولی            تـازه شـروع فـتـنـۀ آن قـوم بی‌حـیاست

فاطمه! ای نور چشمان ترم، کم گریه کن            با دل سوزان کـنار بـسترم کم گریه کن

دیده‌ات چون ابرِ باران، دیده‌ای بارانی است            نـور دیده پیش چشمان ترم کم گریه کن

گرچه گل با شبنم خود دیدنی‌تر می‌شود            تو ولی یاس بهشتی، منظرم کم گریه کن

گریه‌هایت بعد من فریاد خواهد شد؛ ولی            پیش چشمم ای گل غم پرورم کم گریه کن

تو گلی و عـمـر تو از گل بُود کـوتاه‌تر            زودتر از هر گل آیی در برم، کم گریه کن

تا تو گریان می‌شوی، هفت آسمان گریان شود            صبرکن ای ابر باران‌آورم، کم گریه کن

تا نیفـتادی ز پا، ای شمعِ جمعِ اهل بیت            پیش من در لحظه‌های آخرم کم گریه کن

دود وآتش چون بهشت وحی را در بر گرفت            در عزای غنچه، ای نیلوفرم کم گریه کن

رهبر مظلوم این امّت چو در خانه نشست            پیش چشم اشک‌بارش دخترم کم گریه کن

هرچه می‌خواهی «وفایی» گریه کن شب تا سحر            تا که فردا باتو گویم در برم کم گریه کن

تو ای مرغ شباهنگم، به حسرت بال و پر وا کن            صدای کوبۀ در شد، برو زهرا تو در وا کن

به نزد او ببر با خود، سلام از من درود از من            که این مهمان ناخوانده، گرفت اذن ورود از من

حضور او بُوَد آری، کلید قفل در بسته            به هر جا می‌گذارد پا شود بارِ سفر بسته

ولی می‌داند این مهمان، که اینجا خانۀ وحی است            که دور شمع این محفل، پُر از پروانۀ وحی است

نشسته بر لب زهرا، دعای عافیت‌سوزی:            خدایا حرمت این در، مبادا بشکند روزی

مدینه در خیال خود، غم ما را تجسم کن            میان گریۀ حسرت، تو با زهرا تبسم کن

مدینه! بعد پیغمبر، چه محزون و غم‌انگیزی            بهارت در سفر رفت و تو مهمان‌دار پاییزی

مدینه بعد پیغمبر، ندیدی روز خوش دیگر            امان از بی‌وفایی‌ها، امان از چرخ بازیگر

مدینه بعد پیغمبر، مصیبت سر به هر سو زد            خودم دیدم که گلزارش، میان شعله می‌سوزد

مدینه بعد پیغمبر، تو با زهرا مدارا کن            علی مظلوم و تنها شد، گره از کار او وا کن

مدینه بعد پیغمبر، در این گلشن چه دیدی تو؟            صدای قلب زهرا را، ز پشت در شنیدی تو

منم آن گناهکاری، که به سوی تو دوان است            تویی آن بزرگواری، که کریم و مهربان است

تو همیشه در فرازی، تویی آن گدا‌نوازی            که در اوج بی نیازی، نگران بندگان است

به شب سیاهِ نوری، برسان پُلِ عـبوری            که دلم برای دوری، ز گناه ناتوان است

تو اگر مـرا بـرانی، در دیگـری نکـوبم            که به غیر از آستانت، همه‌جا پُر از زیان است

همه‌عمر جز تو یارب! چه کسی رفیق من بود؟            تو امان من نباشی! چه کسی مرا امان است؟

تو خدای مرتضایی، تو همیشه با وفایی            به گدای بی نوایی، که ضعیف و ناتوان است

«برو ای گدای مسکین، در خانه علی زن»            که امیر با خدا در، نجفش هم آشیان است

بگذار جای کعبه، سر خود به پای حیدر            تو اگر بهشت خواهی، نجفِ علی جنان است

خوشم اینکه خـاک پـای، پـسر ابوتـرابم            همه عمر سایبانم، عَلَم "حسین جان" است

به فدای آن شهیدی، که نخورد آب و جان داد            ز غمش هنوز زهرا، شب جمعه روضه خوان است

پسرم به تو جفا شد، سرت از قفا جدا شد            اثرات خنجر شمر، روی حنجرت عیان است

پسرم مگر به دشمن، تو به غیر حق چه گفتی؟            که جواب حرف حقت، نوک نیزۀ سنان است

پسرم کسی در عـالم، کـفـن تو را ندارد            کفن تو خاک بوده، کفن تو بی‌کران است

به خـدا عـطش دلـیلِ، تـرک لبت نـبوده            ترک لبت برای، ضربات خیزران است

میـان خـیـل تو از یـادهـا فـرامـوشم            شبیه شمع مـزاری غریب، خاموشم

به چشمه‌ای که به دریا نمی‌رسد رحمی            قسم به جان تو با دوری‌ات نمی‌جوشم

فقط نه ماه محرم که هجر هم داغی‌ست            من از فـراق تو گاهی سیاه می‌پوشم

دلم شکست و به حالم دل ضریحت سوخت            به خوابم آمد و گـفـتا بـیا در آغوشم

به روضه می‌روم و تازه می‌شود داغم            دلـم نمی‌شود آرام، هر چه می‌کوشم

ببین شکسته‌دلانت چه عالـمی دارند            در استکان ترک‌خورده چای می‌نوشم

به هر دری زده‌ام تا به کربلا برسم            فـقـط اگر نـرسـیـدم مکن فـرامـوشم

ای ساربان! ای ساربان! محمل نگهدار            آمد به منـزل کـاروان، منـزل نگهـدار
محمل مران، محمل مران، شهر دل اینجاست            این کاروان خسته‌دل را منزل اینجاست

اینـجـا بـهـار بـی‌خـزانِ من خـزان شد            از برگ برگ لاله‌هایم خون روان شد

اینـجـا هـمـۀ دار و ندارم را گـرفـتـنـد            باغ و گل و عشق و بهـارم را گرفـتند
اینجا به خاک افتاده بود و هست عباس            هم مشک خالی، هم علم، هم دست عباس
ایـنجـا ز هـم پـیـشـانی اکـبـر جـدا شـد            بـابـا تـمـاشـا کرد و فـرزنـدش فـدا شد
ایـنـجــا ز آل الله مــنـــع آب کــردنـــد            با تـیـر طـفـل شـیـر را سیـراب کردند
اینجـا صـدای الـعـطـش بـیـداد می‌کرد            بر تـشـنه‌کـامـان آب هم فـریاد می‌کرد
ایـنـجــا هـمـۀ از آل پـیـغـمـبر بـریـدند            ریـحـانـۀ خـیـر الـبـشر را سـر بریـدند
اینجا که ظلم بر عترت و بر آل گردید            قـرآن به زیر دست و پا پـامـال گردید
اینجا به خون غلطید یک گردون ستاره            اینجا کشید از گوش، دشمنﹾ گوشواره
ایـنـجـا زدنـد آل عـلـی را ظـالــمــانـه            شـد یـاس‌هـا نـیـلـوفــری از تــازیــانـه
اینجا چو از خانه‌به‌دوشان خانه می‌سوخت            دامان طفلان چون پر پروانه می‌سوخت
ایـنجـا بـه گـردون رفـت دود آه زینب            حَـلـقِ بــریـده شـد زیــارتـگـاه زیـنـب
اینجا عـدو بر زخـم پیـغـمـبر نمک زد            هر برگ گل را مُهری از غصب فدک زد
اینجا ز گریه ناقـه‌ها در گِل نـشـسـتـند            دُردانـه‌های‌ وحی در محمل نـشـسـتـند
ای کـربلا! گل‌های‌ سرخ یاس من کو؟            ای وادی خون! اکبر و عباس من کو؟
با غـنـچـۀ نـشـکـفـتۀ پرپر چه کردی؟            با حنجر خشک علی اصغر چه کردی؟
خون جگر از دیده‌ام بر چهره جاریست            پیـراهن آوردم به همره، یوسـفم نیست
تـصـویـر درد و داغ در آئــیـنــه دارم            چون آفـتـابﹾ آتـش درون سـیـنـه دارم
خاموش و در دل گفت و گو با یار دارم            در سـیــنــه داغ هــیــجـده دلـدار دارم
بعد از حسین از عمر خود آزرده بودم            ای کاش من با آن سه ساله مُـرده بودم
اشکم به رخ آهم به دل سوزم به سینه            بی تـو چگـونه من روم سـوی مـدیـنـه
ای‌کاش چون تو پیکرم صدچاک می‌شد            ای‌کاش جسمم در کنارت خاک می‌شد
گـیرم کـه زنـده راه یـثـرب را بـپـویـم            زهرا اگر پرسد حـسـینم کو چه گویم؟
بـگـذار تــا ســوز دلـم مـخـفـی بـمـانـد            این صفحه با سـوز خود میـثـم بخـواند

هر شب بـرایت زیر نـور مـاه خواندم            با چـشم تـر مرثـیـه‌ای جانکـاه خواندم

اذن دخـول خـویش را در راه خـواندم            "أ أدخـل یـابـن رسـول الله ؟"خــوانـدم

خـواهـر نـگـاه روشـنی دارد عـزیزم!

هر رفـتـنـی بـرگـشـتـنی دارد عزیزم!

از داغ تو حیران شد و سرگشته زینب            دور سرت هر شب مکرر گشته زینب

رویش شـبـیه روی مـادر گـشته زینب            بـاید بـبـیـنـی! پـیـرتـر بـرگـشته زینب

ای صاحب شش‌گوشه مهمان داری امروز

یک قافله مهـمان گـریان داری امروز

بـرگـشـتــه‌ام تـا جـزء زوار تـو بـاشـم            من هـر کجـا بـاشـم هـوادار تـو بـاشـم

در عـمـر خـود تـنهـا گـرفـتار تو باشم            ای یـوسـف زهـرا خـریـدار تـو بـاشـم

از زیـنب خـود مـشـتـری بـهتر نداری

خـواهـر بـمـیـرد ای برادر سر نداری

بــایـد بـرایـت گــفـتـنـی‌هـا را بـگـویـم            از اقــتــدار دخــتــر زهـــرا بــگــویـم

از خـطـبـۀ کـوبـنــده و غــرا بـگـویــم            از آنـچـه کـردم بـا حـرامـی‌هـا بگـویم

با " اسکتوا"یم شهر کوفه زیر و رو شد

ابـن زیـاد از خــطـبـه‌ام بـی‌آبــرو شـد

دل را کـه بـــا یــاد خـــدا آرام کــردم            مـن چــادرم را پـرچــم اســلام کــردم

بـا تــیـغ نــطـق آتـشـیـن اقــدام کــردم            جـای تـو خـالی بـود فــتـح شـام کـردم

جز ذکر حق از خواهـرت آیا شنیدی؟

آن مـا رأیـت الا جـمـیـلا را شـنـیـدی؟

در هر لـباسی بندۀ شـیـطان غـلط کرد            هرکس که زد بر نیزه‌ها قرآن غلط کرد

هرکس که شد همبازی حیوان غلط کرد            از ابـتـدا نـسـل ابـو سـفـیـان غـلط کرد

اُف بـر یـزیـد و سـفـرۀ نحـس قمارش

شخصا در آوردم دمـار از روزگارش

مـن پــای اهــداف تــو از آغــاز بـودم            جان بر کف دین عـاشقی جـانـباز بودم

با دست بـسـته صـاحـب اعـجـاز بودم            در بـنـد شـمـر اما حـمـاسـه‌سـاز بـودم

هر منزلی محـشر به پـا کردم حـسـینم

من کـربـلا را کـربـلا کـردم حـسـیـنـم

جان داده‌ام تا روح مکـتب جان بگیرد            تا کـار و بـار صـاحـب قـرآن بـگـیرد

از بـچـه‌هـایت دشـمـنـت تـاوان بگـیرد            ای‌کاش دیگر این سـفـر پـایـان بگـیرد

لبـخـنـدهای شـمـر جـانی خـسته‌ام کرد

زخـم زبـان و بد دهـانی خـسـته‌ام کرد

وقـتی نبـاشی زندگی هم زندگی نیست            طاعت که منهـای ولایت بندگی نیست

نانی به ما دادند اگر؛ بخـشندگی نیست            سوغات ما از شام جز شرمندگی نیست

مــائـیـم و تـصــویــر خـیــالـی رقــیـه

مـی‌سـوخـتـیـم از جـای خــالـی رقــیـه

از پــا در آورده مـرا مــرثـیــه‌هــایـت            دیگـر به گـوش من نـمـی‌آیـد صـدایت

مـشـغـول ذکـر فـاتـحـه هـسـتـم برایت            ای‌کاش می‌شد جـان دهـم پـائـین پـایت

ای‌کاش قـربـان تـنی صـدچـاک گـردم

بعد از سه روز آخر کنارت خاک گردم

باز هم جامانده‌ام از قافـله، ای وایِ من            می‌کشد من را غم این فاصله، ای وایِ من

زائرانت یک‌به‌یک راهی شدند و باز هم            از تو دورم کرده آقا مشغله، ای وایِ من

چندسـالی می‌شـود که از فـراق کـربـلا            آه حسرت می‌کشم دارم گله، ای وای من

مثل آن طفـل سه ساله که نیامد اربعـین            چون رقیه خسته و بی‌حوصله، ای وای من

با سر بر روی نیزه گفت و گوها می‌کند            از دویدن روی خار و آبله، ای وای من

گفت بابا جای من روی سر عـباس بود            نه که در بین سنان و حرمله،‌ ای وای من

من الـنگـو از حجـاز‌ و از مدیـنه داشتم            دست من بسته شده با سلسله،‌ ای وای من

بیـن بـازار و مـیـان مـجـلـس خَـمـّارها            دخـتر تو رفت بین هلهـله، ای وای من

بـاز آمـدم، از آن سـفـر مـشـکـل آمدم            با پـای خـود نـرفـتـم اگر، با دل آمـدم

بـاز آمـدم، اگـرچـه پـنـاهـم نـمی‌شـود            سرشـار از تو شـوق نگـاهـم نمی‌شود

این سرزمین که جلوه‌ای از محنت من است            حس کرده‌ام خمیده‌تر از قامت من است

این دشت پاره‌پاره پُر از بوی آشناست            تنها لباس یوسف این خاک بـوریاست

یک روز میهمان همین سرزمین شدیم            هر یک برای حلـقهٔ خاکی نگین شدیم

این سرزمین که حرمت مهمان نمی‌شناخت            این سرزمین که جمع عزیزان نمی‌شناخت

این سرزمین حکایت حالی غریب داشت            حال و هوای غمزده‌ای بی‌شکیب داشت

در باد وحـشـتی ابـدی زوزه می‌کشید            گیـسـوی نخـل‌ها همه آشـفـته می‌وزید

با بـادهـای اوج‌نـشـین ضجـه می‌زدند            انگار آسمـان و زمـین ضجه می‌زدند

شوم و غـریب بود صدا در گلوی آب            آشفـته و تـنـیـده به خـون بود بوی آب

در کام‌ها فقط عطش و زخـم تـیر بود            در جـام‌ها سکوت سراب و کویر بود

هر نیـزه‌ای که رفت به آغوش آسمان            یک کوه درد بود که بر دوش آسـمان

دیـدی که دل نـمی‌کـنم و با سـر آمدی            با سر به دستـگـیری از خواهر آمدی

من روی نـاقـه و سر تو بر فـراز نی            دیدی چه رفت بر سرم از اهتزاز نی

من خطبه خواندم و سر تو در میان تشت            من زخم خوردم و سر تو بر فراز دشت

من خطبه خواندم و به نگاهت نگاه من            تو کهف خواندی و شدی آنجا پناه من

روی لب تو نور و به کف، شام سنگ داشت            با روشنی، سیاهی از آغاز جنگ داشت

با کـاروان خـسـته چـهـل منـزل آمدی            با مـوج‌هـای تـب‌زده تـا سـاحـل آمدی

این خاک داغـدیده کسی را پناه نیست            باید به حال و روز همین خاک هم گریست

این خاک زخم‌های تنت را شمرده است            این خاک مثل پیکر تو زخم خورده است

داغی نشـسته بر دلش از ماجـرای تو            خون گریه کرده وحش و طیور از برای تو

این خاک با تو همدم و مأنوس گشته است            این خاک با تو مأمن صدها فرشته است

بگـذار شرح خـاطره را مخـتصر کنم            این بار هـم بدون تو قـصـد سفـر کـنم

اینک منم سـفـیر تو ای پـیکـر عـزیز            این من سفـیر قـصهٔ تو ای سر عـزیز

دیگر برای قـافـله وقـتی نـمـانده است            از سرزمـین پـاک تو باید کـشید دست

من می‌روم که قـافـله را رهـبری کـنم            در شـرح ماجـرای تو پیـغـمـبری کنم

دوباره شهر پُر از شور و شوق و شیدایی‌ست            دوباره حال همه عاشـقـان تماشایی‌ست

که فصل پر زدن از انزوای تنهایی‌ست            سفر، حکـایت یک اتـفـاق رؤیـایـی‌ست

ببـنـد بـار سفـر را که یار نزدیک است

طلـوع صبح شب انتـظار نزدیک است

ببین که قفـل قـفـس را شکـسته، می‌آیند            کـبـوتـران حـرم دسـتـه دسـتـه می‌آیـنـد

چو موج از همه سو دلـشکـسته می‌آیند            غریب، از نفس افـتاده، خـسته، می‌آیند

که باز بعـد چهـل شـب، کـنار او باشند

شـبـیه حـضرت زیـنب کـنـار او باشـند

تـمـام پـشـت ســر جــابـر بـن عـبــد الله            چه عـاشـقـانه قـدم می‌زنـند در این راه

از اشـتـیـاق حــرم راه مـی‌شـود کـوتـاه            هر آن‌که خواهد از این جام عشق، بسم الله

که این پیاده‌روی برترین عزاداری‌ست

قسم به نور، که این ابتدای بـیداری‌ست

دوبـاره حـال من و شعر می‌شود مبهـم            دلی که دست خودم نیست می‌شود کم‌کم

در آرزوی حـرم غـرق در غـم و ماتـم            اگر اجـازه دهـد زائـرش شـوم، من هم

«غروب در نفس تنگ جاده خواهم رفت

پـیـاده آمـده بـودم، پیـاده خـواهم رفت»

بردار سر ز خاک منم خواهرت حسین            از شهـر شـام آمـده‌ام بـا سـرت حـسین

از گـوشـه مـزار تـو ای شـاه بـی‌کـفـن            آیـد هـنـوز زمــزمــه مــادرت حـسـین

یادش به خیر چون که رسیدم به کربلا            دسـت مرا گرفـت عـلی اکـبرت حسین

آغـوش باز کن که سکـیـنه رسیده‌است            او را بـگـیـر بـار دگر در بـرت حسین

می‌خـواسـتـم که آب بـریـزم به قـبر تو            یاد آمدم که تـشنه جدا شد سرت حسین

خـاک مـزار تو به سـرم تا که ریـخـتـم            یـاد آمدم که خاک نشد پـیکـرت حـسین

جسم کبود و زخمی من شاهد من است            خـیـلی مـرا زدنـد سـرِ دخـترت حـسین

خـیلی زدنـد خـنـده به اشکـم زنـان شام            پـای سـرِ تـو و سـرِ آب‌آورت حـسـیـن

بـزم شـراب و پـرده‌نـشـیـنـان فـاطــمـه            ای‌کاش مرده بود دگر خواهرت حسین

ای کاش خورده بود به لبهای خواهرت            چوبی که زد عدو به لبِ اطهرت حسین

جـانِ ســر بــریـده حــلالـش نـمـی‌کـنـم            آنکه شراب ریخت کـنارِ سرت حـسین

ز نیـنـوای تو رفــتم چو نی، نوا کردم            چـنـان که بـادیـه‌ها را چو نـیـنوا کردم

به هر کجا که نشـستم گریستم ز غمت            به هر طرف که دویدم تو را صدا کردم

ز خـارهای مـغـیلان بپـرس کز داغت            چقدر اشک فـشانـدم، چه نالـه‌ها کردم

طواف پیکـر بی‌سـر به زیر خـنـجرها            زیـارت سـرِ بی‌تـن بـه نـیـزه‌هـا کردم

نتـیجـه دادن خـونت به عـهـدهٔ من بود            که صبر کردم و بر عهد خود وفا کردم

تو خـواستی به نـماز شـبت دعـا گـویم            تو را به جان تو در هر نفس دعا کردم

به نیـزه، خـوانـدنِ قـرآنِ تو رُبـود دلم            اگرچه سوخـتم از غـم ولی صفا کردم

به دست بـسته بسی تازیـانه خوردم تا            طنـاب ظلـم ز دست سـکـیـنه وا کردم

ابـرها زائـر آن خـاک مـعـطـر هـستند            روضه‌خـوانان بـدن‌های مطهـر هستند

بـادهـایی که سـراسـیـمـه حـرم می‌آیند            جـزئی از لشکـریـان تنِ بی‌سـر هستند

رودهایی که به عـشق تو حـرم می‌آیند            قطرهٔ کوچکی از این‌همه لشکر هستند

نخـل‌ها، زلـف پـریـشان شده و آشـفـته            کوه‌ها، از غم و اندوه تو مضطر هستند

محشری کرده به پا داغ غمت راه‌به‌راه            فرش تا عرش در این پهنهٔ محشر هستند

سفره‌ای پهـن شده از نمک و نـان شما            همه مـهـمان سـر سـفـرهٔ مـادر هـستند

اربعین تو به صف کرده همه دل‌ها را            عالمی راهی این خـاک معـطر هـستند

تیغ است و آتش است و هزاران فدایی است            هرجا که نام اوست هوا کربلایی است

زیبـاتـر از شـکـفـتـن لـبـیک یا حـسـین            این هم‌مسیر بودن و این هم‌صدایی است

از هیچ‌کـس سؤال نکـن ساکن کجاست            از قـلب غـرب آمـده یـا آسـیـایـی است

این‌یک سفیدپوست و آن‌یک سیاه‌پوست            فـرقی نمی‌کـند، دلـشان نـیـنـوایی است

جـای قــرارِ هـر پـرِ در بــاد دربــه‌در            آغـوش بـازِ آن حـرم کـهـربـایـی است

ای ابـرهای در حـرکـت! اجـتـمـاعـتان            عـاشق‌تـرین پـدیـدۀ جـغـرافـیـایی است

ما به سوی چشمه از این خشک‌سالی می‌رویم            با گلوی تشنه و با مشک خالی می‌رویم

قطره قطره از میان روضه‌ها جاری شدیم            بین گرد و خاک جاده با زلالی می‌رویم

نیمه‌شب از بین نخـلستان کوفه رد شدیم            با صراط المستقیم از آن حوالی می‌رویم

راه را سلمان نشان داده‌ست، در نزد کریم            کوله‌باری نیست با ما، دست خالی می‌رویم

سرزنش‌ها می‌کند خار مغیلان در مسیر            با تـمـام طـعـنـه‌هـای احـتـمـالی می‌رویم

دسته دسته، تا حرم، پرچم به دوش، از شرق و غرب            با نـسیـم صبح و با بـاد شـمالی می‌رویم

اربعـیـنی‌ها خـبر دارنـد ما از این مسیر            «با چه حالی آمدیم و با چه حالی می‌رویم»

می‌روی دریا دل من! دست خالی برنگردی            از میان دردهـا با بی‌خـیـالی برنگردی

خاطر آشفـتـۀ من! می‌روی یادت بمـاند            تا سر و سامان نیابی این حوالی برنگردی

با تو نامی و نشانی از اسیران بلا نیست            از بیابان‌ها اگر با خسته‌حالی برنگردی

با نسیم اشک و آهت پر بزن تا آستانش            تا نسوزد آتش عشق از تو بالی برنگردی

خانۀ ما کربلا و دوریِ از خانه تا کی!            می‌شود آیا به خانه چند سالی برنگردی؟

ماهی تنگ بلورم! ای دل بی‌تاب و تنگم            می‌روی و کاشکی از آن زلالی برنگردی

ای شوق پابرهنه که نامت مسافر است            این تاول است در کف پا یا جواهر است

راهی شدی به سمت رسیدن به اصل خویش            دور از نگاه شهر که فکر ظواهر است

دل‌های شست‌وشو شده و پاک، بی‌شمار            چشمی که تر نگشته در این جاده نادر است

سیر است گرچه چشم و دلت از کرامتش            در این مسیر سفـرهٔ افطار حاضر است

وقتی که در نگـاه تو مقـصد حـرم شود            پاگیر جاده می‌شود آن دل که عابر است

آن دل که می‌گـریـزد از جـبر روزگار            در جـستجـوی ردّ قـدم‌هـای جابـر است

با آب و تاب سینه‌زنان گرم قل‌قل است            کتری آب‌جوش که در اصل شاعر است